EEN RUSTIGE VOGEL (IV)

Wat voorafging:
Olaf Risee, een aanstormende dichter,
nodigde zoveel mogelijk kunstenaars die hij kende uit
om een kunstwerk voor de galerie die hij op zondagmiddag wenste te beginnen te maken.
Starik kondigde aan graag een conceptueel kunstwerk in te willen leveren.
Een conceptueel kunstwerk, dat kan geen kwaad, dacht de dichter, en stemde toe.
Een paar weblogs terug kunt u lezen wat er daarna gebeurde.

Nu zit Risee, met zijn Tine Moniek, in Galerie 93
waar de tentoonstelling gehouden wordt,
in hun eigen woning met de vogel opgescheept,
de vogel die per ongeluk een kunstwerk is.

De vogel is een kunstwerk omdat de kersverse galerist heeft beloofd
het dier bij uitblijven van verkoop te vernietigen.

Te volgen aan de onderstaande correspondentie is dat nog niet gelukt.

De fatale datum nadert.

Ik stuurde de nieuwe galerist een cd met het lied over de rustige vogel,
om hem te bemoedigen, ten teken dat hij goed bezig is,
met zijn conceptuele kunstwerk. Het is een heel mooi lied.
Het kunstwerk is nu pas goed begonnen.

Over het lied vertel ik later, misschien.

De kersverse galerist koos voor de goedkoopste vogel.

Als ik u was, had ik de dure vogel genomen.

Dat was de vogel die u nodig had.
Dat was een mooie vogel, waarvan uw gasten zouden overwegen hem in huis te nemen.
Al kwam het iets duurder dan het in de winkel deed.
Al had men nooit eerder overwogen een vogel te houden.

U heeft geen risico willen nemen.
U nam een goedkope vogel.
Een lelijke rotvogel.
Een vogel die niemand wil hebben.

U heeft een vogel genomen,
waaraan u reeds bij aanschaf al voldoende hekel had,
mocht het ergste er ooit van komen moeten.

U heeft een grote schuld op u geladen.