Amsterdammer van het jaar

Op 8 januari wordt in de Amsterdamse Stadsschouwburg de titel -Amsterdammer van het jaar- uitgereikt. Ik zou u dit niet vertellen, als ik niet tot de tien genomineerden behoorde, waarvan er één de eretitel -Amsterdammer van het jaar- gedurende een jaar mag dragen. Vanmiddag belde een redacteur van Het Parool om dat te zeggen. ‘Dank u wel’, mompelde ik, en nadat ik de telefoon had neergelegd, dacht ik: ‘raar.’ Raarrr. In de praktijk komt het voornamelijk hierop neer, dat wij, de genomineerden, gedurende een minuut op een podium worden gehesen, en dat je dan misschien je naam mag zeggen.

Dit feest, of deze wedstrijd, wat het wezen moge, wordt georganiseerd door Het Parool. Al acht jaar kiest de redactie van Het Parool een -Amsterdammer van het jaar-. Wie dat is, weet niemand. Dit jaar zal er voor het eerst sprake zijn van publieksparticipatie, begreep ik: het publiek zal mogen stemmen. Dat ‘publiek’ is een moeizaam fenomeen. Ik zou natuurlijk de twaalf bezoekers van mijn weblog kunnen vragen hun stem op mij uit te brengen, mijn moeder zou dat, als ze dit bericht zou lezen, waarschijnlijk uit zichzelf gaan doen. Ik denk niet dat zulks veel gewicht in de schaal zou leggen. Mijn moeder staat machteloos tegenover de georganiseerde misdaad die Pim Fortuyn tot Grootste Nederlander aller tijden kiest of de Bijbel uitroept tot het mooiste boek, althans, het mooiste boek dat werd geschreven, dit jaar.

Rond dezelfde tijd dat Het Parool de Amsterdammer kiest reikt de Volkskrant het predikaat -Nederlander van het jaar- uit. Misschien haakt het Algemeen Dagblad nog met iemand uit Rotterdam of Utrecht aan. Voor de publiekstitel van de Volkskrant strijden Job Cohen en Rita Verdonk eensgezind om de eerste plaats, naast iemand die Dirk Kuijt heet, geen idee, zal wel een voetballer wezen. De Volkskrant houdt ons dagelijks op de hoogte, en hoopt op spannende onregelmatigheden, verdachte stembewegingen, uit een of andere hoek. In Amsterdam zal ook wel een politicus (wethouder Ahmed Aboutaleb kan de titel nauwelijks ontgaan) gekozen worden, zelfs een ex-politicus als Oudkerk lijkt me een voor de hand liggende kandidaat, er zal een wijkzuster meedoen, alsmede een buurtagent, een soapster, iemand die dekens inzamelt voor Afrika, een sportheld, en dan een verdwaalde kunstenaar, want folklore moet er wezen, nietwaar.

Ik zal niet ontkennen en maar gewoon zeggen dat de nominatie mij met grote opwinding vervulde: dat gaat een hoop publiciteit opleveren, dacht ik meteen, dat is goed voor het project dat de eenzame uitvaart is, goed voor het gelijknamige boek, dat is goed voor mij. Goed voor de dood. U moet dan weten dat er al maanden moeizaam met de Dienst onderhandeld wordt over een Stichting, die moet worden opgericht, om de eenzame uitvaart ook in de toekomst, geïnstitutionaliseerd, volgens de wegen der wereld mogelijk te maken. Ik ben trots en blij als ik eraan bijdraag dat deze minimale vorm van maatschappelijk fatsoen tenminste bestaat. Een steentje bijdragen, dat is het idee, een steentje bijdragen.

Andere titels en predikaten die dit jaar -het jaar van naast allerlei ziekten ook dat van de halsbandparkiet- al werden of nog zullen worden verleend, en dit overzicht is nog verre van compleet: cafémuzikant van het jaar, hobbykok van het jaar, maatschappelijk ondernemer van het jaar, topman van het jaar, speelgoed van het jaar, startpagina van het jaar, reclameman van het jaar, huisjesmelker van het jaar, dierenbeschermer van het jaar, dom bontje van het jaar, overheidsmanager van het jaar, coach van het jaar, zwarte zakenvrouw van het jaar, tweewielerwinkel van het jaar, bakker van het jaar, Europeaan van het jaar, persoonlijkheid van het jaar, docent van het jaar, leerling van het jaar.

Ondertussen is ook de verkiezing van -de publieksprijs voor de beste gedichtenbundel van het jaar- in volle gang: compleet met discussies over wie en waarom en op wat en waartoe men zou moeten mogen stemmen. Zie daarvoor volop www.epibreren.com/rs. of www.decontrabas.com . Of je moet weten waar je voor of tegen bent. Of je het gedicht waarop je stemt, ook helemaal moet hebben gelezen. Over de methode om dingen belangrijk te maken. Aandacht, dames en heren, dat is onze schaarste. Alles schreeuwt erom, en niemand weet waarover het werkelijk gaat. Daarom worden de doden zo eenzaam begraven.