Ik ken een muzikant, die ook nog schrijver en dichter is, en de huisfilosoof van zijn eigen woning., hij woont ergens in de buurt van het Oosten van ons land. We kennen elkaar een eeuwigheid. Hij is een van de jongens, van wie het me verbijstert dat ze de gestalte kozen van een man van middelbare leeftijd, aan de slapen grijs. Hij heeft een stuk of negen kinderen gemaakt. En drie of vier boeken. Ik ben wel eens bij hem op bezoek geweest. Speelde hij op zijn piano en ging ik daarbij proberen te zingen.
Eerst moest ik heel lang in de trein zitten, daarna was het nog tien kilometer fietsen op een rijwiel, gehuurd bij het station. Ik sliep in zijn tuin, in een soort speelkartonnen huisje, waar des zomers sommige van die kinderen sliepen. Het was hartje winter. Het vroor niet, wel had het de hele dag geregend. Maar ik heb gelukkig niet in bed geplast. Dat moet iemand anders geweest zijn, die eerder in dat bedje had gelegen.

Wie onderstaande link aanklinkt, kan een soort interview lezen, dat Alib Bondon, zoals zijn nom de plume daar luidt, zojuist publiceerde op zijn Volkskrant-weblog. Alib, de bouwvakker. Hij is nieuwsgierig naar sommige achtergronden van het gesneuvelde Duizenddichters. Het is een leuk stukje. Dat dan weer wel. Hij laat u weten, dat u zijn stukje voor de voorpagina kan aanbevelen. U moet dan op een knopje drukken, daar.

http://www.volkskrant.com/weblog/pub/blogs/entry.php?id=27462