vrijdag 7 april 2006
KUNST DIE MIJ GELUKKIG MAAKT (4)
Jasper Henderson schrijft: “De DVD 'Ike & Tina Turner Live 1971'. Opgenomen door de VPRO in het Kurhaus te Scheveningen. Een jaar voor ik werd geboren liepen Tina en de Ikettes die middag over het strand van Scheveningen. Het waaide hard en ze droegen lange bontjassen, dat mocht toen nog. Onder de dode dieren zeer levendige lichamen in hele kleine gouden jurkjes. Bijna hebben ze kou gevat. Die avond, in het Kurhaus, allemaal keurige Nederlandse mannen in smoking en de dames in het lang. Ike Turner lispelt het intro van 'Proud Mary', op de automatische piloot want de coke heeft z'n hersens aan elkaar geklonterd en bovendien weet hij dan al dat Tina te groot voor hem is geworden. Tina en de Ikettes staan in het donker, hun haren hangen naar benden. Als Ike is uitgelispeld heb je even die heerlijke stilte, de stilte als voorpret, de eerste bolletjes kippenvel komen opzetten, want je weet wat er gaat komen. Dan de ultieme bevrijding van wervelende gouden jurkjes met franjes, waaronder ongelooflijk lange benen. 'I left a good job in the city, working for the man every night and day.' Van de heilige drie-eenheid is sex het allerbelangrijkst, dat is wel duidelijk. Dit is kunst voor alle zintuigen en ja hoor, je leven wordt er volkomen door veranderd.”
Hans Kloos schrijft: “De onafwendbare kwetsbaarheid van een slapende.
Een lijk.
Zonstrijklicht op de borsten van E.
Ten derde dage wederom opgestaan.
Donkerbruine bloedspatten.
Dat en veel meer denk ik – het enige wat ik zie is een gevallen laken op een ouderwetse tegelvloer. Meer dan stofpluizen en naar binnen gelopen zandkorrels kan er niet onder liggen. Het neemt je mee naar wat je niet ziet, hoort, ruikt, voelt. Daarom.
Hoja caída (1940) van fotograaf Álvarez Bravo.”
Ad Breedveld schrijft: “ Een Dichtregel van Ferdosi. In theehuis "De Duizend Handen".
Op 14 maart 2006 werden we uitgenodigd door de Iraanse curator Mohammad Babazadeh van het Tropenmuseum Junior. Voor het bijwonen als gasten van een kinderworkshop "Gastvrijheid als Kunst" van "Paradijs & Co" uit Isfahan. In het nagebouwde Iraanse theehuis "De Duizend Handen". (…) En tenslotte kregen enkele uitverkoren gasten van enkele gastheren en gastvrouwen van het theehuis een speciale toekomstvoorspelling, een goede wens, een dichtregel uit het "Koningsboek" van de Iraanse Homerus Ferdosi (ca 1000 na Chr), per toeval gepikt door een parkiet uit een kist vol briefjes. Ik hoorde bij de gelukkigen! Op een gouden schaaltje kreeg ik van een braniejongetje in Iraans theehuiskostuum een dubbelgevouwen briefje aangeboden met een mooie voorgedrukte Iraanse miniaturenrand en daarop in zijn allerslordigste, zo goed als onleesbare handschrift: VOOR LIEFDE WAS BIJ JOU GEEN PLAATS. GEEF MEER LIEFDE AAN JE VRIENDEN EN VRIENDINNEN. EN JE BAND MET HET LEVEN ZAL STERKER WORDEN.”
Xavier Roelens schrijft: “Bomen die met uitgestoken middelvinger "fuck off" en "go home" roepen, apen die in hun woorden niet verder komen dan "tree" en "banana", skeletten die niet dood willen vallen, hawaï-meisjes die loom en ongeïnteresseerd met de heupen wiegen, leeuwen, kamelen en koeien die als een pluchen huid achterblijven, koningen die zich afvragen wat ze zouden veranderen als ze koning zouden zijn, diezelfde bomen van daarnet die golf leren spelen, leeuwen, kamelen en koeien die dood vallen en weer opstaan en verhalen, veel verhalen. De performance who can sing a song to unfrighten me? van Forced Entertainment duurde in totaal 24 uur, van middernacht tot middernacht. De herinnering aan die dag maakt me ook nu weer gelukkig.”
Hans Kloos schrijft: “ter aanvulling: één van die oude vloertegeltjes waarop het laken ligt, siert nu hanskloos.nl als beeldmerk.”
Peter M. van der Linden schrijft: “Ik heb even de rechterhand van mijn penis los weten te weken en zie, een kakelvers van het eiland Dordrecht.
Atelier Kazan // Nadat mijn vaders hart in een hazenslaap onplofte / Moeder hem niet meer wakker kreeg / Broeders uitgedefilibreerd / Rad van fortuin door de tranen heen / Wachtte ik niet tot begraven / Ik spande canvas en sloot mij op in verf / Ik schilderde tunnels en konijnen / Ik groef tot ik mij zo diep gegraven had / Dat ik mijzelf in een grot bevond / Die grot was ontstellend fraai / Je kon er in blijven kijken / De steen van vader heb ik een keer gezien / Op een foto”
Zondagavond, maandagmorgen: misschien meer.
Jasper Henderson schrijft: “De DVD 'Ike & Tina Turner Live 1971'. Opgenomen door de VPRO in het Kurhaus te Scheveningen. Een jaar voor ik werd geboren liepen Tina en de Ikettes die middag over het strand van Scheveningen. Het waaide hard en ze droegen lange bontjassen, dat mocht toen nog. Onder de dode dieren zeer levendige lichamen in hele kleine gouden jurkjes. Bijna hebben ze kou gevat. Die avond, in het Kurhaus, allemaal keurige Nederlandse mannen in smoking en de dames in het lang. Ike Turner lispelt het intro van 'Proud Mary', op de automatische piloot want de coke heeft z'n hersens aan elkaar geklonterd en bovendien weet hij dan al dat Tina te groot voor hem is geworden. Tina en de Ikettes staan in het donker, hun haren hangen naar benden. Als Ike is uitgelispeld heb je even die heerlijke stilte, de stilte als voorpret, de eerste bolletjes kippenvel komen opzetten, want je weet wat er gaat komen. Dan de ultieme bevrijding van wervelende gouden jurkjes met franjes, waaronder ongelooflijk lange benen. 'I left a good job in the city, working for the man every night and day.' Van de heilige drie-eenheid is sex het allerbelangrijkst, dat is wel duidelijk. Dit is kunst voor alle zintuigen en ja hoor, je leven wordt er volkomen door veranderd.”
Hans Kloos schrijft: “De onafwendbare kwetsbaarheid van een slapende.
Een lijk.
Zonstrijklicht op de borsten van E.
Ten derde dage wederom opgestaan.
Donkerbruine bloedspatten.
Dat en veel meer denk ik – het enige wat ik zie is een gevallen laken op een ouderwetse tegelvloer. Meer dan stofpluizen en naar binnen gelopen zandkorrels kan er niet onder liggen. Het neemt je mee naar wat je niet ziet, hoort, ruikt, voelt. Daarom.
Hoja caída (1940) van fotograaf Álvarez Bravo.”
Ad Breedveld schrijft: “ Een Dichtregel van Ferdosi. In theehuis "De Duizend Handen".
Op 14 maart 2006 werden we uitgenodigd door de Iraanse curator Mohammad Babazadeh van het Tropenmuseum Junior. Voor het bijwonen als gasten van een kinderworkshop "Gastvrijheid als Kunst" van "Paradijs & Co" uit Isfahan. In het nagebouwde Iraanse theehuis "De Duizend Handen". (…) En tenslotte kregen enkele uitverkoren gasten van enkele gastheren en gastvrouwen van het theehuis een speciale toekomstvoorspelling, een goede wens, een dichtregel uit het "Koningsboek" van de Iraanse Homerus Ferdosi (ca 1000 na Chr), per toeval gepikt door een parkiet uit een kist vol briefjes. Ik hoorde bij de gelukkigen! Op een gouden schaaltje kreeg ik van een braniejongetje in Iraans theehuiskostuum een dubbelgevouwen briefje aangeboden met een mooie voorgedrukte Iraanse miniaturenrand en daarop in zijn allerslordigste, zo goed als onleesbare handschrift: VOOR LIEFDE WAS BIJ JOU GEEN PLAATS. GEEF MEER LIEFDE AAN JE VRIENDEN EN VRIENDINNEN. EN JE BAND MET HET LEVEN ZAL STERKER WORDEN.”
Xavier Roelens schrijft: “Bomen die met uitgestoken middelvinger "fuck off" en "go home" roepen, apen die in hun woorden niet verder komen dan "tree" en "banana", skeletten die niet dood willen vallen, hawaï-meisjes die loom en ongeïnteresseerd met de heupen wiegen, leeuwen, kamelen en koeien die als een pluchen huid achterblijven, koningen die zich afvragen wat ze zouden veranderen als ze koning zouden zijn, diezelfde bomen van daarnet die golf leren spelen, leeuwen, kamelen en koeien die dood vallen en weer opstaan en verhalen, veel verhalen. De performance who can sing a song to unfrighten me? van Forced Entertainment duurde in totaal 24 uur, van middernacht tot middernacht. De herinnering aan die dag maakt me ook nu weer gelukkig.”
Hans Kloos schrijft: “ter aanvulling: één van die oude vloertegeltjes waarop het laken ligt, siert nu hanskloos.nl als beeldmerk.”
Peter M. van der Linden schrijft: “Ik heb even de rechterhand van mijn penis los weten te weken en zie, een kakelvers van het eiland Dordrecht.
Atelier Kazan // Nadat mijn vaders hart in een hazenslaap onplofte / Moeder hem niet meer wakker kreeg / Broeders uitgedefilibreerd / Rad van fortuin door de tranen heen / Wachtte ik niet tot begraven / Ik spande canvas en sloot mij op in verf / Ik schilderde tunnels en konijnen / Ik groef tot ik mij zo diep gegraven had / Dat ik mijzelf in een grot bevond / Die grot was ontstellend fraai / Je kon er in blijven kijken / De steen van vader heb ik een keer gezien / Op een foto”
Zondagavond, maandagmorgen: misschien meer.
# geplaatst door uw Starik @ vrijdag, april 07, 2006 
