KUNST DIE MIJ GELUKKIG MAAKT (7)


Paul Posthumus schrijft: “Man Ray en de schone Lee Miller. Fantastische fotografen. De unieke belichting, de afstand van de schaduwen, de ruimte, de graciositeit, debizarre technieken, de vervreemding, de vrijheid in het vinden van deliefde. Alles allang dood en voorbij, maar gelukkig hebben we de foto'snog. Lee Miller reisde later met de Amerikaanse troepen mee Duitsland in enfotografeerde Dachau, een abattoir van de liefde. Ze is nadien nooit meerdezelfde geweest. Ik ken iemand die, als je goed kijkt, soms heel even op Lee Miller lijkt.En dat zegt eh, nou ja. Iemand warme thee? ”

Harmen de Hoop schrijft: “Het laatste avondmaal van Ghirlandaio. Autonome kunstobjecten hebben mij altijd het vreemde gevoel gegeven dat ze een beetje verdwaald waren op de plekken waar ze zich toevallig bevonden. Alleen locatiegebonden werken zoals bijvoorbeeld Het laatste avondmaal van Ghirlandaio in Florence zat volkomen vanzelfsprekend op de muur van de eetzaal van de Ognissanti. Toen ik dat zag, wist ik welk soort kunst ik zelf wou gaan maken...... (nee, geen fresco's, ietsje hedendaagser mocht het wel zijn).

Iris Loos schrijft: “In het kort: het mooiste kunstwerk dat ik ken is het huis dat ik met open mond stond te bekijken als klein meisje, terwijl mijn oma er over vertelde: 'dat huis is al heel oud, zei ze, maar toch lijkt het nog steeds van nu' Ze vertelde dat de bewoners hun boodschappen op het luikje voor het raam konden leggen en als de melkboer kwam, kon hij in de buis praten en dan zouden ze dat op de eerste verdieping horen. Vast hele rijke mensen, dacht ik, dat je zo'n systeem voor de boodschappen en de melkboer laat aanleggen.
Zo'n vijftien jaar later sta ik voor hetzelfde huis, met dezelfde bewondering. En met mijn mond open. Maar deze keer praat ik tegen een groep Japanse toeristen die net grof geld hebben neergelegd om het Rietveld-Schroder huis te mogen bezoeken, terwijl ik ze vertel over Rietveld, mevrouw Schroder en haar kinderen. Over de ramen die horizontaal geplaatst zijn zodat mevrouw Schroder zich niet zo klein voelt, over de kast op de eerste etage waar ze in moest klimmen om bij de bovenste plank te komen, over de laag stro tussen de werkkamer en de eerste verdieping, de zwart geschilderde werkkamer die je zou helpen om meer geconcentreerd te kunnen werken.
Na een jaar lang rondleidingen te hebben gegeven krijg ik een nieuwe functie. Ik ben coördinator van het Rietveld-Schroder huis. Ik krijg een alarmcode en een sleutel. Vrijwel iedere ochtend mag ik als eerste het huis betreden en de luiken openen. Het is altijd weer spannend of ik de deur op tijd open krijg, voordat het alarm af gaat. Met het veranderen van het weer zet het hout soms uit en klemt de deur, waardoor het allemaal wat stroever gaat. Elke ochtend begroet ik het huis, en snuif bij binnenkomst de geur van hout, een beetje stof en herinneringen op. ‘s Avonds sluit ik de luiken, ruim op, doe de deuren dicht en hoop dat het huis een rustige nacht tegemoet gaat. Geen enkel kunstwerk is voor mij meer tot leven gekomen dan dit huis. ‘Thanks to the open corner of the house, you are not, when inside, separated from the outside world, you are in the middle of it’. - H. Hertzberg “