Eenzame uitvaart nummer 62

Aanvulling van de meester hemzelf, de gehele tekst als vandaag eerder uitgesproken.


Hans Verhagen


Bij de begrafenis van Salvatore la Rocca


Begraafplaats St.Barbara, Amsterdam, 3 juli 2006


Salvatore la Rocca,
wiens stoffelijk overschot we vanochtend begraven,
werd op 26 november 1933 geboren in Francofonte, in het Italië van Mussolini.. Op 23 juni 2006 werd hij op 72-jarige leeftijd levenloos gevonden in zijn woining aan het Spreeuwenpark in Amsterdam-Noord in het Nederland van Balkenende. Hij was al een paar dagen dood.
Niemand had hem zo direct gemist.
Niemand kende hem genoeg om naar zijn begrafenis te komen. Het enige familielid, een broer in zijn geboorteland, heeft geen zin daarvoor de reis naar Nederland te maken.
Wat er in dat leven van Salvatore la Rocca allemaal gebeurd is, het lijkt niet veel, maar daar kunnen we ons duchtig in vergissen, we zullen het nooit weten. We kunnen hooguit vermoeden, bijvoorbeeld dat hij indertijd Italië verlaten heeft, omdat daar geen werk was, en in l’Olanda wel. We weten dat hij getrouwd is geweest en weer gescheiden. Heeft hij in zijn later leven ooit de definitieve terugkeer naar zijn geboortegrond overwogen of was hij daarvoor teveel Nederlander geworden? Hij lijkt zijn bestaan rijkelijk onopvallend te hebben uitgezeten, de laatste jaren van zijn AOW, in die weinig spectaculaire, niet direct vrolijk stemmende wijk in Noord, waar hij niet veel vrienden maakte.
Tot zover de ruwe schets van Salvatores uiterlijke kenmerken. Het klinkt nogal treurig, maar de dood is een vitaal onderdeel van het leven. Er zou niets treurigs aan moeten zijn. Daarom hier een meer spirituele kijk op deze mijlpaal in het leven van Salvatore la Rocca. In het nu volgende gedicht wordt een poging ondernomen de dood, de ‘vorst der duisternis’ genoemd, met terugwerkende kracht, over het graf heen, onschadelijk, want ontragisch te maken:



Zalig niets

Alles wat je nu nog wil is het oceanische van zalig niets
Zie je? Je piekert niet, je huppelt
over stranden langs de losgeschroefde zeeën van de geest
Je herinnert je niks, je bent een korrel en een druppel
en je bent hier nooit geweest

Alleen - is dit nu ‘dood’? Je vindt het niks.
Je wilt niet langer worden achtervolgd door de zandverstuivingen
van de herinnering
Dan ga je liever ergens anders heen

In vervoering zal men je niet brengen met de uitvoering
van een speciaal voor jou geschreven werk
getiteld Wij zullen je doodvervelen
Hoeveel olifanten gaan er in een kever?
Eindeloos vele








Dank voor je vriendelijke opmerking, Starik

Hans V








.