woensdag 15 november 2006
GEDICHTEN DIE DE BUNDEL NIET ZULLEN HALEN (7)
Aanstaande zondagnacht leest Adeline Van Lier weer een gedicht voor Dat De Bundel Niet Zal Halen, in de Nacht van het goede leven, KRO, radio 1, rond 0.500 uur. Mist, zo heet het. Ik schreef het gedicht voor een gelegenheidsbundel over Rembrandt. Ik heb er nog best lang over geaarzeld ofti ook in de bundel Songloed mocht, in het eerste hoofdstuk, daarin vind je meer portretten terug, maar ik denk toch van niet.
Het blijft toch een gelegenheidsgedicht, het gaat uiteindelijk alleen maar over de grap dat die portretten van Rembrandt iets wolligs hebben, iets vaags. alsof de lucht echt dikker was, toen.Ik hoorde laatst de theorie dat er op dit moment méér mensen op de aarde leven, dan er vóór ons in totaal en ooit geleefd hebben: dat maakt ons dan tot - zielen zonder thuis- tot splinters zonder waarde: alsof onze ziel, net zoals de lucht, gedeeld moet worden met talloze anderen.
Daarom zijn we op zoek, naar de rest van onszelf, daarom gevoelen wij ons eenzaam, incompleet, ontheemd, dwalenden, omdat we niet genoeg onszelf kunnen zijn, omdat wij onze ziel met anderen moeten delen. Zoiets wilde ik eigenlijk in het gedicht leggen, maar zulke dingen kun je dan weer niet letterlijk in het gedicht vertellen, daar mag het gedicht alleen maar naar verwijzen. En dat doet dit gedicht onvoldoende. Bovendien is de laatste strofe een transcriptie van een grapje, dat ik ooit op de radio heb gehoord.
Mist
Rembrandt van Rijn beeldde zichzelf 90 keer af.
We weten misschien niet hoe hij er werkelijk uitzag
maar we zien precies wat hij zag als hij zichzelf
nauwgezet schilderde, spiegelverkeerd keek
naar zijn eigen gezicht, neem ik aan,
in dat schimmige licht.
Het is algemene kennis dat de lucht toen nog veel dikker was.
Nog lang zo vaak niet in- en ook weer uitgeademd. Je kon er
niet zo scherp doorheen zien als tegenwoordig het geval is.
Ik ontmoette een vent
die beweerde dat tot voor een jaar of vijftig de wereld
nog geen kleur had maar geheel in zwart-wit was uitgevoerd,
in grijzen, hij kon dat bewijzen, hij had het zelf gezien,
er waren foto’s van.
© F. Starik
.
Aanstaande zondagnacht leest Adeline Van Lier weer een gedicht voor Dat De Bundel Niet Zal Halen, in de Nacht van het goede leven, KRO, radio 1, rond 0.500 uur. Mist, zo heet het. Ik schreef het gedicht voor een gelegenheidsbundel over Rembrandt. Ik heb er nog best lang over geaarzeld ofti ook in de bundel Songloed mocht, in het eerste hoofdstuk, daarin vind je meer portretten terug, maar ik denk toch van niet.
Het blijft toch een gelegenheidsgedicht, het gaat uiteindelijk alleen maar over de grap dat die portretten van Rembrandt iets wolligs hebben, iets vaags. alsof de lucht echt dikker was, toen.Ik hoorde laatst de theorie dat er op dit moment méér mensen op de aarde leven, dan er vóór ons in totaal en ooit geleefd hebben: dat maakt ons dan tot - zielen zonder thuis- tot splinters zonder waarde: alsof onze ziel, net zoals de lucht, gedeeld moet worden met talloze anderen.
Daarom zijn we op zoek, naar de rest van onszelf, daarom gevoelen wij ons eenzaam, incompleet, ontheemd, dwalenden, omdat we niet genoeg onszelf kunnen zijn, omdat wij onze ziel met anderen moeten delen. Zoiets wilde ik eigenlijk in het gedicht leggen, maar zulke dingen kun je dan weer niet letterlijk in het gedicht vertellen, daar mag het gedicht alleen maar naar verwijzen. En dat doet dit gedicht onvoldoende. Bovendien is de laatste strofe een transcriptie van een grapje, dat ik ooit op de radio heb gehoord.
Mist
Rembrandt van Rijn beeldde zichzelf 90 keer af.
We weten misschien niet hoe hij er werkelijk uitzag
maar we zien precies wat hij zag als hij zichzelf
nauwgezet schilderde, spiegelverkeerd keek
naar zijn eigen gezicht, neem ik aan,
in dat schimmige licht.
Het is algemene kennis dat de lucht toen nog veel dikker was.
Nog lang zo vaak niet in- en ook weer uitgeademd. Je kon er
niet zo scherp doorheen zien als tegenwoordig het geval is.
Ik ontmoette een vent
die beweerde dat tot voor een jaar of vijftig de wereld
nog geen kleur had maar geheel in zwart-wit was uitgevoerd,
in grijzen, hij kon dat bewijzen, hij had het zelf gezien,
er waren foto’s van.
© F. Starik
.
# geplaatst door uw Starik @ woensdag, november 15, 2006 
