Vrijdag 12 juni 2009 is de hele dag het merkwaardige feit in het nieuws dat Anne Frank, indien ze ze nog leefde, vandaag tachtig jaar geworden zou zijn.

Er wordt een virtuele verjaardag gevierd.

 

Die avond belt Met het oog op morgen.

Of ik even een gedicht voor Anne Frank kan maken.

Jij hebt dat toch eerder gedaan?

Het is even na tien uur. Er zullen wel een hoop andere dichters geweigerd hebben.

Wat schuift het? Neen, last-minutekorting kan ik helaas niet geven. Op dit tijdstip denk ik eer aan Nachttarief. Okee. Geef me een half uur, zeg ik, nee, drie kwartier.

Tien voor elf staat het erop, net voor de uitzending begint.

 

Het ding zit helemaal aan het einde van het programma, even voor twaalf

(voor de hard-core fan: follow the link, of kopieer het adres in uw browser)

 

http://www.radio1.nl/nosmethetoogopmorgen11

 

Al pratend schakelde ik tussen twee handgeschreven versies van het ding.

Op het scherm kom ik deze middag tot een heel ander resultaat.

Voor De Gelegenheid.

 

 

 

 

Anne Frank

 

Vandaag werd ik dus tachtig. Alle dromen

van de wereld waargemaakt. Ik wist niet eens

dat ik belangrijk was of worden zou. Alleen.

Dit schreef ik. Meisje. Onderweg naar vrouw.

Een kikker zal vermeerderen tot prinses.

 

Het ideale kind, dat de betere ouder

zich wenst, gevoelig, gezegend

met een groot en onvermoed talent

net iets te bleek misschien wat smal

in de schouders maar iemand

die in staat is om te zien.

 

Het kind dat alles opschreef.

Dat op iedereen leek. Alleen nergens

meer niks. Eet noch drinkt of kost niet woont

waar een lange rij toeristen wacht

elke dag in drommen in haar achterkamer staat

en niet ziet. Plaatjes aanwijst.

Praat. Kijk, die boom

lacht. Ik was dat kind. I am lost.

 

 

 

 

© F. Starik voor NOS

 

 

+