9-12-09 http://www.decontrabas.com


Gedichten: F. Starik

F. Starik is dichter, beeldend kunstenaar en fenomeen. Dit jaar verraste hij vriend én vijand met de roman De Gastspeler, die louter juichende kritieken oogstte. En terecht. Nu is er een nieuwe bundel van hem uit, Victoria. Daarover merkte een dankbare lezer op: "Geen docent is er ooit in geslaagd om me gedichten en poëzie te laten waarderen. Het lijkt erop dat Starik hierin wel heel goed geslaagd is."


1) Wat is uw favoriete gedicht uit deze bundel?

Er staan in deze bundel vooral een paar regels die erom smeken tot het volkseigen te gaan behoren, die als het ware reeds klassiek willen wezen voordat iemand de kracht ervan heeft opgemerkt: 'Je bent een muisklik van de eeuwigheid verwijderd,' schiet me zomaar te binnen. Je bent een muisklik van de eeuwigheid verwijderd. Dat neemt niet weg dat al mijn gedichten welluidend getuigen van de dingen waar wij allemaal mee worstelen, en dat is goed zo. Er staat in Victoria geen enkel gedicht dat niet helemaal in orde is en het niet verdient tot favoriet te worden uitgeroepen.

(2) Vertel wat u over deze bundel kwijt wilt, in maximaal 200 woorden die niet op de flaptekst mogen voorkomen.

De bundel is enorm ontstaan uit de worsteling met de dood, de gevolgen ervan. Nu eens niet de eenzame dood, maar juist die in de nabijheid alsmaar plaatsvindt. Ik heb mij heel lang voorgehouden dat liefde de dood toch overwint, dat de liefde als het ware sterker is. Daar wil deze bundel van getuigen. Dat is een leugen, maar wel een aantrekkelijke.

(3) Welke dichters (of dichter) behoorde(n) bij het schrijven van deze bundel tot uw inspiratiebronnen? Op welke wijze?

Al mijn bundels zijn rijkelijk gevuld met allusies op eerder verschenen gedichten, dikwijls van de klassieke snit, daar ik die het beste ken. Ik vrees dat er aan de menselijke conditie als zodanig weinig verandert of te verbeteren valt. De namen van die door mij geciteerde dichters worden in de verantwoording bijna allemaal genoemd. Dus koop die bundel, en u zult deelachtig zijn. Het verheugt mij daarom niet minder een nieuw gedicht met u te delen dat in zekere zin bij sommige discussies hier op de Contrabas over 'de staat van de poëzie' aansluit. Grappig bedoeld is dan, zeg ik maar vast, dat die laatste regel zo ontzettend niet rijmt. Misschien dat dit vers in een volgende bundel verschijnt, waarschijnlijker lijkt me van niet. Die bundel wordt alweer veel beter dan dit.


Ersatz


Hij vraagt je of je nog gedichten schrijft
en waarover dan, waarom? Of je niet liever deelnam
aan het discours over te nadrukkelijke klankeffecten, syn-
tactische hoogstandjes, experimentele disruptiestrategieën,
de parallelle taalbeleving, zeg maar, en hoe zich dat verhoudt

tot het zieke fenomeen van de tijd: dit nu is de werkelijke strijd,
die van de metarealisten versus de representanten van
een onbekommerde werkelijkheid, waar dus niets van klopt,
met dat teruggegrijp naar de valse metaforiek van de deuk

in het pakje boter, dat slaat echt helemaal nergens meer op,
dat snap je toch zelf ook wel? Je lacht bescheten. Smeert je boterham
gewoon met margarine, wat, als je zo eens de verpakking leest,

behoorlijk gezond spul moet wezen, leuk, ze hebben er vitamines
door geroerd 'voor een verantwoord en evenwichtig voedingspatroon.'

Kun je van boter niet zeggen. Is alleen maar vet.


© F. Starik

Geplaatst door Chrétien Breukers op 9-12-09 | Permanente link



+