‘Met het oog op morgen’ (radio 1, 23 - 24 uur) zendt vanavond kort voor twaalven het versje uit, dat F. Starik op verzoek van de redactie knutselde rond het overlijden van het pasgeboren dochtertje Anissa van Khalid Boulahrouz, verdediger bij Oranje. De redactie belde om half vier: tegen zessen vonden we de dichter al in studio Desmet terug om het gelegenheidsgedicht mooi in te spreken. Thuisgekomen veranderde hij nog een woord en publiceerde de tekst op zijn website. Het ziet er niet aan uit dat het in zijn volgende bundel terecht zal komen. Daarvoor is de beeldspraak toch net iets te gemakkelijk, hee, wie weet er een rijmwoord op winnen? Hoe dan ook, voor wat het waard is.



Voor Anissa


Er is geen verdediger tegen de dood
geen coach wijst hem de deur
geen doelman kan hem stoppen
het is een wedstrijd die je niet kun winnen.

Er is geen sprake van gelijke kansen
het is geen eerlijke strijd die hier op eigen helft
werd uitgevochten. Jij mocht niet eens het speelveld op.
Er werd gefloten voor je kon beginnen.



© F. Starik

Labels: boulahrouz

Dinsdagavond overleed Adriaan Jaeggi, niet onverwacht, maar veel te vroeg.
Een week of twee geleden bracht ik hem, samen met mijn lief, een laatste bezoek.






Onder voorbijgangers

Ik heb vanmorgen mooie kleren aangetrokken.
Vrolijke bloes, ik wou een vrolijke bloes laten zien.
Onderweg gingen de mensen mij allemaal groeten,
luid zwaaiend reed ik de dood tegemoet –

Adriaan was heel mager geworden, alsof je een lijk
dat per ongeluk nog leeft begroet, mijn omhelzing
telde zijn ribben, ja, nog ribben genoeg. Jongen, zei hij
je moet niet om mij huilen, dus begon ik te huilen.

Zelf sterven is het ergste niet, het zijn de mensen
die dag komen zeggen, die willen achterblijven
met hun stomme verdriet. Genade, zegt mijn tante
dat heet genade, in mijn taalgebied.

Ik fietste terug naar huis, nog blind van tranen.
Meneer Ensink kwam in zijn witte jas in de deuropening
van zijn winkeltje staan, riep ‘Willem!’ naar me,
begreep misschien iets en ik niet.




(C) F.Starik

Spreekt vanzelf



Er zijn teveel dichters voor de mensen
om te onthouden, er zijn te veel regels
die al te vaak zijn gezegd, steeds dezelfde
sleetse gevoelens beschreven met zon
bij geluk en maan in het echt, ik heb
daar allemaal geen mening over.
Alles is er al, dat is niet goed of slecht
en wat dan nog? Het zijn de woorden
die ik zocht.

En jij, jij die slechts zelden je stem verheft,
nee niet verheft, jij die je 'zon' of 'maan'
op fluistertoon zegt?
We hadden je graag een kans gegeven.
Zeggen we. We luisteren niet. Dat treft.
Niets zal ons nog overleven.



© F. Starik
+