GROOTVADER FROM HELL

Lowlands-festival, zaterdagavond. Iggy Pop & The Stooges. Op Placebo, de avond tevoren, had ik me voorafgaand aan het festival het meest verheugd: als ik hun laatste cd –Meds- op vinyl had aangeschaft, was die inmiddels onbeluisterbaar geweest. Ik laat mijn as graag op de plaat vallen bij het omkeren. En dan probeer ik met een korte, stevige blaas de as in zijn geheel van de zwarte schijf te stormen. Maar dan valt de afgekoelde as uit elkaar, in miljoenen asdeeltjes, blijkt er een nevel van minieme spuugbelletjes te zijn meegekomen, en moet de naald voortaan door de grijze blubber ploegen, als een heel klein mannetje op een uitgestrekt festivalterrein.

Placebo. Wat ze bij hun concert deden was voornamelijk hun eigen nummers naspelen. Dat moet ook wel: er staan maar drie mannen op het podium. Dan moet er van alles op band meelopen. Om die imponerende geluidwal neer te zetten. Groot vakmanschap, maar dan zet ik net zo lief gewoon thuis de installatie op acht. Daar hoef je ook niet zo moeilijk op een camping blijven slapen.

Op een camping slapen. De toiletten zijn des nachts allemaal op slot gedaan. Tanden poetsen komt dan morgen wel. En wie maalt er om een toilet, dat vanaf de tent gauw honderd meter lopen is. Ik heb wel eens iemand gekend, die het een goed idee leek, om in de tent zelf te plassen. Als ze nu eens op haar hurken in de tent ging zitten, en dan met chirurgische precisie in een bekertje mikte, dan zou ze vanzelf aan de opstijgende warmte gevoelen, wanneer de beker vol was en de inhoud door het vliegengaas naar buiten kon worden geworpen, dat was stap twee. Aan die stap is ze nooit toegekomen. Het bekertje overstroomde, en voordat het gelukte de rits van de luifel te ontsluiten, was het bekertje al omgevallen. ‘Toen’, sprak ze relativerend, ‘heb ik de uitdrukking –tussen de klamme lappen liggen – pas letterlijk begrepen.’

Dansen doe ik liever stiekem thuis. Er werd sowieso zelden gedanst, bij de optredens. Een paar uitslovers, die zeker wilden opvallen tussen het ingetogen publiek, dat alles wat afweek nieuwsgierig opnam, bereid tot een meer dan gemiddelde tolerantie, men was immers op een festival, festival, de naam zegt het al, dat heeft toch iets van een feest? Daar mag je best een beetje gek doen. Veel dikke nekken dit jaar. Mocht dit publiek representatief zijn voor de gemiddelde bevolking, dan lijdt de jeugd aan ernstig overgewicht. Misschien moest er bij de volgende editie ook eens liposuctie worden aangeboden, in een tent. Laat hier je vet wegzuigen. Je kunt je ter plekke immers ook al jaren, als gevolg van een weloverwogen wilsbeschikking, een mooie tatoeage laten zetten.

Een publiek dat zich zaterdagavond door Iggy Pop zelfs ronduit liet intimideren.
Gedurende die dag was mijn verlangen om Iggy Pop nog eens in het echt te zien, gestadig uitgegroeid tot het concert, dat alles waar zou maken. Ik verlangde naar de authentieke ervaring. Ik ga u niet uitleggen wie Iggy Pop is. Lust for life.

Fascinerend! Stripfiguur, icoon, paaldanseres, in dezelfde beweging extreem mannelijk zowel als extreem vrouwelijk. Een kont waarop je de lunch kunt uitserveren, merkte mijn liefste op, terwijl de broek van de held afzakte tot het niveau waarvan je je eerst afvraagt of hij zijn schaamhaar heeft geschoren en tenslotte of dat zijn piem misschien op de knieën groeit.

The Stooges bestonden uit een paar tamelijk treurige mannen van ruimschoots middelbare leeftijd, die braaf de nummers speelden die ze veertig jaar geleden ook al speelden, verder ook geen moeite deden zichtbaar te zijn, schoon de bassist nog enige zichtbare herinnering had hoe hij dat vroeger deed, zwaaien met je hoofd, stapje naar voren, en weer terug. De show gold de frontman. De bassist was ook de man die zich bereidwillig door de ster liet omgooien, in liggende positie gewoon verder speelde, terwijl er nog net geen ambulance het podium kwam opgereden. De ster zelf verdween grote delen van zijn concert tussen het publiek, terwijl een roadie ondertussen het snoer van zijn microfoon als levenslijn bediende: alsof hij –inderdaad- zijn hond uitliet. De zanger kwam telkens weer ongehavend het podium opgekropen, richtte zich op, gooide de microfoonstandaard nog maar eens om en vulde ieder nummer op met aanstellerige hoge kreetjes, wow en aahh, toonde zijn ontblote torso wellustig in de klassieke poses van Christusfiguur tot pornoacteur, liet geen beproefd middel onbenut om zijn publiek op te zwepen tot een wilde dans, klap eens in je handen, doe de bibberende armen, zing mee met refrein, bewonder mij, bewonder mij. Gestoffeerd met een zorgvuldig gedoseerd schepje agressie. En gedragen door een tomeloze energie. Een publiek dat als een konijn in een koplamp staarde.

In de ultieme poging de tent in beweging te krijgen haalde de meester een tiental figuranten uit het publiek het podium op, om wild dansen voor te doen. Geselecteerd uit het publiek dat backstage het concert mocht volgen, aangevuld met twee, drie echte fans, die uit het voorste vak het podium werden opgetrokken, en ze deden hun best. Dan stap je spontaan het podium op om je te warmen aan deze stralende zonne, en dan besef je ineens dat er nu tienduizend open monden staan te staren naar hoe jij danst, hoe jij je beleving van de muziek in bewegingen omzet. Er was een dikke man tussen die gehuld in oranje t-shirt en vrijetijdsbroek af en toe vergat te dansen, begon te bellen, een foto van zichzelf op het podium met zijn mobiel maakte, zich dan weer onhandig hoppend in het centrum bewoog, om met de meester mee te schreeuwen: no fun! No fun! Dat is entertainment.

Prachtig. Hoe de mensen, ieder op geheel eigen wijze, geheel van zichzelf vervuld zijn.






.