woensdag 20 augustus 2008
IN HET DIEPSTE GEHEIM AAN EEN DOOD PAARD TREKKEN
Wanneer was het, dat ik DUIZENDDICHTERS bedacht? Het zal met de Fortuynistische revolte hebben samengehangen, met het vertrek van Crossing Border uit Amsterdam terug naar Den Haag in 2003, dat ik meende dat er een heel ander festivalconcept actueel ware, niet: dichters weggemoffeld tussen bands die in zeven andere tegelijkertijd optraden, maar: 1 podium, 1000 dichters, ieder 1 minuut spreektijd, dus ieder 1 gedicht, van elkaar gescheiden door korte theatrale, muzikale en beeldende interventies, en dat dan 18 uur lang. Een psychologische dieptepeiling van de mentale toestand van Ons Volk. Er zou een boek met de duizend op het festival uitgesproken gedichten bij verschijnen, niet van de twaalfde tot en met de twintigste eeuw, maar van het jaar 2003.
Het gat dat het vertrek van Crossing Border sloeg, dat drie ton rechtstreeks uit de gemeentebegroting kreeg, kon eenvoudig worden ingevuld, maar Amsterdam wou er niet aan. Met Vrouwkje Tuinman en de Stichting Breedspraak bracht ik het idee in 2005 naar Utrecht, het centrum des lands, waar de Vrede van Utrecht over ruime financiële middelen beschikte, er kwam een begroting en een marketingplan. De site http://www.duizenddichters.nl werd voor inschrijving opengesteld. In no time, en zonder noemenswaard ruchtbaarheid aan het idee te geven, schreven zich alvast vierhonderd dichters in. Dat begon ergens op te lijken. We haalden bij diverse fondsen tachtigduizend euro op, waar we 130.000 dachten nodig te hebben. Dat gat was nog altijd te groot. We lieten het rusten.
Toen werd Amsterdam Wereldboekenstad. Dat trof. Het Weerwoordfestival omarmde het idee. Januari 2009 dan. Paradiso deed mee. Begin 2008 gingen we weer aan de slag. De fondsenwerving ging opnieuw van start. Deze keer werkten we voorzichtiger. De site vroeg ‘nog even geduld’ met inschrijven. In stilte werden mediapartners gezocht en gevonden. En het wonder geschiedde: eind augustus, het moment dat het DUIZENDDICHTERS naar buiten zou worden gebracht, bleef de teller steken op zo’n 25.000 euro aan externe fondsen, meer toezeggingen kregen we niet binnen. Hoe hard we ook rekenden, hoeveel ‘eigen geld’ Paradiso en Weerwoord er ook bij wilden leggen, het was bij lange na niet voldoende. Wij leggen het moede hoofd in de schoot. Wij hebben alle geloof verloren.
Misschien was het moment al voorbij, vraagt deze tijd niet langer om een hilarisch, bijna pervers festival, waar Warhol’s fifteen minutes zijn gekrompen tot just one. Waar ieder zijn enige minuut naar eigen inzicht in mag vullen, maar hee, die ene minuut is dan wel helemaal van jou. Niet dus.
Wat nu? Niets. Er is een boek af te maken. Ik ga mijn boek afmaken. De man in het midden. En mijn volgende bundel. Victoria!
+
Wanneer was het, dat ik DUIZENDDICHTERS bedacht? Het zal met de Fortuynistische revolte hebben samengehangen, met het vertrek van Crossing Border uit Amsterdam terug naar Den Haag in 2003, dat ik meende dat er een heel ander festivalconcept actueel ware, niet: dichters weggemoffeld tussen bands die in zeven andere tegelijkertijd optraden, maar: 1 podium, 1000 dichters, ieder 1 minuut spreektijd, dus ieder 1 gedicht, van elkaar gescheiden door korte theatrale, muzikale en beeldende interventies, en dat dan 18 uur lang. Een psychologische dieptepeiling van de mentale toestand van Ons Volk. Er zou een boek met de duizend op het festival uitgesproken gedichten bij verschijnen, niet van de twaalfde tot en met de twintigste eeuw, maar van het jaar 2003.
Het gat dat het vertrek van Crossing Border sloeg, dat drie ton rechtstreeks uit de gemeentebegroting kreeg, kon eenvoudig worden ingevuld, maar Amsterdam wou er niet aan. Met Vrouwkje Tuinman en de Stichting Breedspraak bracht ik het idee in 2005 naar Utrecht, het centrum des lands, waar de Vrede van Utrecht over ruime financiële middelen beschikte, er kwam een begroting en een marketingplan. De site http://www.duizenddichters.nl werd voor inschrijving opengesteld. In no time, en zonder noemenswaard ruchtbaarheid aan het idee te geven, schreven zich alvast vierhonderd dichters in. Dat begon ergens op te lijken. We haalden bij diverse fondsen tachtigduizend euro op, waar we 130.000 dachten nodig te hebben. Dat gat was nog altijd te groot. We lieten het rusten.
Toen werd Amsterdam Wereldboekenstad. Dat trof. Het Weerwoordfestival omarmde het idee. Januari 2009 dan. Paradiso deed mee. Begin 2008 gingen we weer aan de slag. De fondsenwerving ging opnieuw van start. Deze keer werkten we voorzichtiger. De site vroeg ‘nog even geduld’ met inschrijven. In stilte werden mediapartners gezocht en gevonden. En het wonder geschiedde: eind augustus, het moment dat het DUIZENDDICHTERS naar buiten zou worden gebracht, bleef de teller steken op zo’n 25.000 euro aan externe fondsen, meer toezeggingen kregen we niet binnen. Hoe hard we ook rekenden, hoeveel ‘eigen geld’ Paradiso en Weerwoord er ook bij wilden leggen, het was bij lange na niet voldoende. Wij leggen het moede hoofd in de schoot. Wij hebben alle geloof verloren.
Misschien was het moment al voorbij, vraagt deze tijd niet langer om een hilarisch, bijna pervers festival, waar Warhol’s fifteen minutes zijn gekrompen tot just one. Waar ieder zijn enige minuut naar eigen inzicht in mag vullen, maar hee, die ene minuut is dan wel helemaal van jou. Niet dus.
Wat nu? Niets. Er is een boek af te maken. Ik ga mijn boek afmaken. De man in het midden. En mijn volgende bundel. Victoria!
+
# geplaatst door uw Starik @ woensdag, augustus 20, 2008 
